چشمهایم را میبندم.نه بر روی حقایق نه بر روی نگاهها نه بر روی صداها .بلکه بر روی گذشته که گرچه زیبابود شیرین بود تلخ بود اما بایدرفت باید جور دیگر بر آینده نگریست آری دنیا را با نگاهی نو می نگرم تا شاید فکری شوم که آیندگان به بودنم افتخار کنند پله های آینده بسی زیادو درستو خراب است اما مشکلی نیست تنها مساله ای است که به سادگی در مقابلم به زانو خواهند آمد پس همراه شوبا من تا دست در دست دهیم تا با هم فکریهایما راهی دگر آغاز کنیم....فکرت را با بی فکری مبادله نکن هر کسی برای راهی ساخته شده پس راهت را پیدا کن تا راه گشای بیماران گمراه شوی.....
دل نوشته ای از حسین مزینانی عسکری
